Een week nadat ik mezelf nog maar eens een keer in de Criquielion vanuit het Waalse La Roche en Ardenne had blootgegeven, en tegen beter weten toch weer (letterlijk & figuurlijk) een koude douche kreeg op de Ardense kuitenbijters (152ste), toog ik vandaag met meer vertrouwen naar het Luxemburgse hoogland.

In Luxemburg zijn de wegen beter (lees: perfect), zijn de kruispunten structureel afgezet en zijn de hellingen minder talrijk (in dit parcours); maar nog belangrijker: ze zijn iets minder steil. Tevens was de weersvoorspelling perfect en is het deelnemersveld over het algemeen iets minder sterk en talrijk, waardoor stoempers zoals ik ook nog een keer aan het front kunnen geraken.

Na de nacht te hebben doorgebracht in een hotel gelegen aan de start/finish, stond ik klokslag 8:30u vooraan in het startvak. Omdat de start om 9:00u was, mochten we eerst nog een half uur redelijk kleumen (10c) voor de aftrap, die plaastvond onder het genot van het Luxemburgse volkslied. Een parcourswijziging zorgde ervoor dat de route meteen een klim voorschotelde in plaats van 30km vlak, zoals voorheen. Dit voorkwam veel gedoe omdat nu een lang stuk vlak in een groot peloton vermeden kon worden, waarbij anders geduw, getrek en uiteraard valpartijen uit voortkwamen. De spieren en longen meldden mij later, dan zij de vlakke aanloop van voorheen toch wel prettiger vonden. Vanuit een koelkast van 0 naar 30km/u, waarna dit bergop nog 15 minuten vol te houden, is ook niet alles.

Aldus was om 9:00u de start. Ik kon mij redelijk voorin handhaven, en zowaar reed ik het eerste stuk naar de klim op kop, waarna Bas ook nog eens overnam. Ondanks dat ik dacht dat we toch wel doorreden, schroomde een grote groep zich niet om bij het serieuzer worden van de klim vrolijk langs te fietsen. De eerste klim was niet steil, maar door het verschroeiende tempo en de lengte kon ik op het einde ongeveer proeven welke bloedgroep ik had, en kon ik nog net op tijd in het wiel van Bas schuiven om bij de eerste groep aan te sluiten. Enige minuten later keek ik om, en ik zag: niks. Dat gaf moraal.

Het tempo in deze eerste groep van een man of 100 was toch wel stevig te noemen. Mijn Garmin noteerde het eerste uur een gemiddelde van 38,8km/u. Mede door de redelijke wind en de overgang tussen “lopende” beklimmingen die bovenop overgingen in vals plat, zat de boel regelmatig op de kant. Doordat ik halverwege de Côte de Schmuelen (vals plat van 16 km met een steil(er) staartje) al een flesje Rivella aannam op de 1ste rivellaillering (?), moest ik het resterende gedeelte van die klim aanklampen. In een stuk vlak kon ik achterin het peloton het flesje in een bidon overgieten, waardoor ik later gelukkig niet meer hoefde te stoppen voor het benodigde drinken toen het groepje flink op stoom was.

Zoals verwacht, klapte op de eerste serieuze klim, de Groesteen, na 69km alles uit elkaar. Ik kon de kop niet volgen en Bas was foetsie, maar met 2 man in mijn wiel konden we, eenmaal boven, naar een groepje voor ons rijden, waar ik me vervolgens de hele dag in kon handhaven. In het begin met gemak, op het einde met moeite. Tussendoor heb ik nog weleens meegedraaid op kop, maar omdat ik merkte dat er toch ook wel renners bij zaten die veel meer overhadden dan ik, heb ik daarna vooral aangeklampt en gewacht op wat komen ging.

Wat kwam was de Eppeldorf, een klim vanuit Reisdorf @ 6,9%, die ik tijdens het trainingsweekend met TafelTof in 2009 nog 6 keer was afgedaald tijdens een klimtraining. Parcourskennis was dus aanwezig. Niet dat het wat uitmaakte, want ook deze klim is venijnig waardoor ik moest aanklampen en ik er geen moment aan heb gedacht ook maar iemand voorbij te steken.

De rit ging verder en zachter ging het in elk geval niet. Onderhand waren we met een man of 12. Deze groep was toch wel zo groot dat je kon wachten dat iemand de boel ging opblazen, just for the fun of it. Op de laatste jojo-klim, nummer 11, de Pafebierg (uh? wie sagen sie?), werd op elk stukje dat enigszins steil was een demarrage geplaatst door de sterksten. Omdat het 8km vlak was naar de finish toe, was het zaak hier even door te bijten. Lossen ging zeker 10 plaatsen schelen en waarschijnlijk nog meer. Na aantal keer bijna door verzuring te zijn omgebracht, kwam na 4km het verlossende bordje dat de top bedwongen was. Ik hing er nog mooi aan.

Helaas is vlak buiten Overijssel meestal relatief en kwamen er in de afdaling naar Hinkel nog een aantal klimmetjes voor (die stonden niet op de kaart!), waar vervolgens ook weer vrolijk geprobeerd werd weg te rijden. Het laatste vlakke stuk werd er nog kop over kop met 40+ koers gezet naar Echternach. Verscheidene mensen werden nog opgeraapt, al werd het onderhand door de combinatie met de 95km tocht moeilijk om in te schatten of er nou daadwerkelijk nog mensen werden ingehaald van de 160km versie. De sprint liet ik maar voor wat het was gezien het feit dat ik niet al te veel had gegangmaakt. Ons groepje bezette uiteindelijk plek 28 t/m 41, waarvan ik de 39ste voor mijn rekening mocht nemen.

Samengevat was het een erg mooie race bij uitstekende omstandigheden. Door het hoge tempo heb ik echter niet veel van de omgeving gezien, het was gewoon koers. In 2008 betrof het gemiddelde (bij regen) 32,3km/u voor een 55ste stek, nu 35,5km/u (bij 2250hm) voor een 39ste, wat mij betreft een record. Bas werd verdienstelijk 16de. Deze cyclo wordt op deze manier een vast item op de agenda.

Links:
- Verslag vanuit de kop van de race
- De uitslag op ChronoRace.be (avg op basis van 150km?)

Foto’s van een vaste supporter: