Al had ik me na de Ronde van Wolder nog zo voorgenomen om nog een koers te rijden ter voorbereiding op deze fonkelnieuwe omloop in het o zo schone Ransdaal, het was er toch niet van gekomen. Gelukkig was deze ronde niet met Beloften en Elite (die mochten 's middags) maar met Junioren, Nieuwelingen en enkele Dames (wellicht ook nog jong of nieuw).

De weersvoorspelling zag er goed uit, en dus toog ik zaterdagmiddag richting het Zuiden.'s Middags nog even het parcours gefietst en een rondje gereden om het luie zweet uit te bannen. De klim van Opscheumer viel mee, maar gelukkig zouden we hem zondag wel vaak genoeg op moeten rijden. De wind was vreselijk en ik had het gevoel half dood te gaan. Achteraf bleek ik zaterdag een hoger hartslag gemiddelde te hebben gehad dan tijdens de koers zondag.. hmmm.

Zondagochtend fietste ik rond een uur of 10 richting Ransdaal. Ik kon meteen mee in het wiel van een paar enthousiaste toeristen. In Ransdaal begon de parcours-omlijsting al zichtbaar te worden met een buffet, dranghekken en juryhok. Na een kleine 10 minuten stond ik al aan de inschrijving, waar mijn aanmelding niet was aangekomen. Bijschrijven was gelukkig mogelijk. Ik kreeg nummer 58. Ik bedacht me dat voorinschrijving in Limburgse koersen waarschijnlijk nooit hoeft. De opkomst is helaas (voor de organisatie, zelf ben ik niet zo van de 100+ pelotons) altijd beduidend minder dan bij de koersen in het Noorden.

Na nog een paar rondjes te hebben ingereden werd de startvolgorde bepaald op eindcijfer. Dus ik stond met mijn acht weer mooi achteraan. Na een vlotte start vielen na een paar van de 23 ronden (@2300m) al de nodige dames en heren af. Bij een van de beklimmingen van de Opscheumer knalde nog iemand op een gedubbelde die in wandeltempo aan de rechterkant reed. Gevloek alom. De klim viel op termijn toch wel zwaar, vooral door de terugslag in het peloton qua tempo halverwege elke beklimming en het steile staartje.

Een rondje of 10 voor het eind besloot ik het maar eens op te wagen. 2 renners waren vooruit met een achtervolgend groepje van 6. De 6 haalde ik vrij makkelijk bij, maar toen ik omkeek kwam het peloton ook al snel aanzetten. Ik heb nog wel geprobeerd hier en daar eens te rijden, maar het schoot niet op. Demarreren op de klim leek logisch, maar op de klim zelf aangekomen, ook weer niet..... Het niveauverschil met de Ronde van Wolder was echter aanzienlijk. Uiteindelijk bleven de 2 koplopers vooruit, en mocht het peloton zonder mij sprinten.

Een mooi, vrij veilig parcours door een mooi landschap. Organisatie was verder prima. Dit soort rondjes moeten er meer komen in Limburg!

Hieronder nog een paar foto's van een vrijwillige professionele fotografe en trouwe fan (ma mère!). Ook nog een foto die ik ergens van het web heb geplukt..