Cyclefreak.nl
Les Trois Ballons 2010 
Saturday, June 12, 2010, 11:40 - Cycling
Op zaterdag 12 juni rijd ik samen met club- en lotgenoot Lennart de cyclo les Trois Ballons, een tocht over 205km die start in Champagney (Vogezen in Frankrijk) en iets verderop finisht op de Planche des Belles Filles, een klim met een erg venijnig staartje. Dit is toch wel een beetje het hoofddoel, of op zijn minst het meest exotische doel, van 2010.

Was het tot vrijdag prima weer, rond 3u ’s nachts komt de verwachtte regen alsnog. Schrikbeelden van natte afdalingen doemen op, en ik slaap pas weer in als ik mijn oordoppen in heb. Om 5u gaat de wekker en daal ik af naar de ontbijtruimte van het hotel, die speciaal voor vandaag, al om 5:15u open is. Het is ondertussen gestopt met regenen, maar het ligt buiten wel goed nat. Ik heb hierdoor niet zo een goed humeur, maar schik mij wel in mijn lot. Ik besluit geen remblokwissel (gedecimeerd profiel na de natte Fiets Challenge in mei) meer toe te passen, en gok op de voorspelling, die enkel regen in de nacht voorzag.

Na enkele bakken koffie en wat appelmoes (gescheiden genuttigd), rijden Lennart en ik rond 6:30u richting de start in Champagney. Omdat we vrij vroeg zijn, staan we nog redelijk vooraan (niet te ver achter het vak van de “bevoorrechten”). Ik denk niet dat het heel veel uitmaakt, gezien de vlakke aanloop naar de eerste klim. Terwijl we wachten op de start, komen er steeds meer mensen. Bij de start verbazen we ons om mededeelnemers met carbon fietsen en camping-zadeltassen en een Fransman die als regenjas een vuilniszak (lekker aerodynamisch) aantrekt. Af en toe valt er nog een drupje regen en de weg droogt niet op. Dat betekent voorlopig nat…

Na het startschot, dat nooit klinkt, zet het peloton zich in gang naar de eerste klim, de Ballon de Servance. Aangezien er toch redelijk wat mensen aan de start stonden (enkel de lange afstand al 1500 man), en de aanloop naar de eerste klim een stuk vals plat van 15km betreft, wordt er weer maniakaal gereden. Ik doe vrij voorzichtig, wat me weer een flink aantal plaatsen kost. Lennart draait lekker meer, maar dat is dan ook niet zo’n schijtlijster (als ik). Zonder problemen kom ik uiteindelijk aan de voet van de eerste klim. De inhaalrace kan beginnen.

Ik haal al snel iemand in met 1 been, dat had ik nog niet eerder gezien! Een beetje te, als je het mij vraagt, maar respect. Na een kilometer of 3 kom ik Lennart langszij. We knikken even en we zien elkaar pas weer bij de finish. De klim ligt nat, en, omdat ik weet dat de eerste afdaling toch al een smal onoverzichtelijk weggetje betreft, weet ik al waar dat gaat eindigen. Ik kom bij de eerste honderd boven (schat ik) en begin aan de afdaling. De weg ligt dus nat en mijn hoofddoel (zonder schaafwonden de rest van de vakantie voortzetten) in combinatie met een door de jaren ingeslepen angst voor natte afdalingen (zeker in grote groepen in onbekende afdalingen), zorgt ervoor dat ik door een groot aantal renners wordt teruggepakt in de afdaling.

Onderaan komt alles echter bij elkaar, en in de aanloop naar de col d’Oderan rijd ik weg naar een volgende grote groep (om later weer bijgehaald te worden). In principe breng ik tot aan de Ballon d’Alsace in deze groep door, al vallen er onderweg wel redelijk wat af. Bergop wordt er een redelijk tempo onderhouden waarbij wegrijden nét geen zin heeft.

Met deze groep rijd ik richting de volgende klim. Boven op Le Grand Ballon, waarbij de weg er naar toe mistig en nat was, besluit ik even te stoppen bij de ravitaillering. Ik heb 3 bidons bij me, maar zonder 1 keer tanken haal ik de eindstreep niet. Ik zorg dat ik vooraan in de groep boven kom en bestorm het standje van de organisatie.

Ondanks dat deze pit-stop hooguit 2 minuten in beslag neemt, is het merendeel van de groep gevlogen. Ik zet met 4 anderen de achtervolging in en we dalen redelijk snel af. De weg ligt hier gelukkig droog, wat het risico aanzienlijk verkleint. De waarschuwingsborden van de organisatie, die ongeveer in elke afdaling wel staan (en daardoor hun nut een beetje verliezen), blijken hier te duiden op enkele haarspeldbochten met kasseien. Dat is een minder aangename verassing, maar iedereen blijft recht.

Na de afdaling zien we de groep op een 800 meter rijden, maar de wat oudere heren komen niet op snelheid. Ik zet me op kop en spreek de reserve aan 'snelle spiervezels' aan en rijd met 50 per uur het gaatje dicht, waardoor we net voor de Hundsruck weer kunnen aansluiten bij de groep. Ik wordt door de meelifters bedankt voor de moeite en hoop dat deze inspanning me niet dwingt te lossen in deze klim.

De Hundsruck wordt in een strak tempo naar boven gereden (17-20 km/u), maar ik kan de beste van het groepje nog net volgen, in het begin gemakkelijker dan tegen het einde. Bovenaan elke klim duw ik snel een gelletje naar binnen en maak ik een reep open die ik in de afdaling opeet, zo ook boven aan de Hundsruck. Deze strategie werkt prima.

Het tussenstuk van de Hundsruck naar Ballon d’Alsace duurt toch even. Onderaan de Ballon d’Alsace is een revitaillering waar ik niet stop om te eten maar wel om even een plasje te doen. Normaal drogen deze plasjes wel op na een paar uur fietsen, maar dit keer niet. Het zal de franse koffie wel zijn. Op deze manier mis ik het grootste gedeelte van de groep, maar aangezien ik me nog goed voel ga ik er vanuit dat ik er nog wel een aantal zal inhalen om het laatste “vlakke” stuk richting de slotklim bij aan te pikken.

De Ballon d'Alscace klim is de eerste die niet meer helemaal soepel loopt, echter, de bergen in de Vogezen zijn niet zo hoog en ik kom wel boven zonder te diep te gaan. Ik haal inderdaad nog een paar mensen in en we zijn met een man of 10 bij elkaar na de afdaling. Dit stukje ken ik van de Petit Tour de France vorig jaar, toen we hier in stromende regen reden. We zitten met een man of 10, en na wat kopwerk sluiten we weer bij een groter groepje aan. Ik besluit voorlopig even geen kopwerk meer te doen maar de paar blokjes Dextro (per stuk verpakt, heel handig) die ik nog overheb te nuttigen als lunch. De mensen die onderhand wel kopwerk doen begin een potje te klagen tegen de spaarders en uitgepierden. Achterin het groepje ruil ik een halve liter water tegen een franse energiereep. Deze reep gaat me er vandaag het laatste stukje doorheen helpen.

Eenmaal het stuk “vlak” naar Champagney overbrugd, is hier weer een bevoorrading. Ik sla over en hoor de aanmoediging van Joyce niet, want op dat moment sluit Oege Hiddema (?) met een setje Veltec dames aan. Oege rijdt tot aan de slotklim op kop (keihard, met wind tegen), waarna ik dankbaar langszij kom en met genoeg reserve de groep er nog afpier, 1 of 2 man daargelaten.

De onregelmatige stukken in de slotklim maken veel goed, en na de finish zie ik meteen Bas staan, die alweer aan het recupereren is voor Gerolstein. Na een bord pasta en menig bekertje drinken komt ook Lennart over de streep. 1 keer lek, dat is pech. Even laten dalen we voorzichtig tegen de stroom klimmers af om kop over kop naar Ronchamp terug te rijden, het kan niet op vandaag. Al met al een tijd van 7:21u tijdens mij eerste Les Trois Ballons. Ik ben helemaal niet ontvreden, misschien zelfs wel een beetje tevreden. Het was een mooie tocht, zwaar,maar niet te. Nu verder met vakantie vieren.


Comments 
Comments are not available for this entry.